| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Odważnik głupoty i beznadziejności
Znów się szykuje
Moja czaszka wydaje się ponętnym miejscem lądowania
'I like it - I'm not gonna crack
I miss you - I'm not gonna crack
I love you - I'm not gonna crack
I kill you - I'm not gonna crack'
znów uciekło, to co nieuchwytne
Coś mi się rozerwało w środku
Zaraz kogoś pogryzę
czyli złość, a nozdrza poszły w ruch
niedobrze
jutro mi przejdzie
ciężko jest powstrzymywać siebie samego
a H. znowu wylazł, niedobra istota
Nigdy nie lubiłam pisać pamiętników, trzy dni to był prawdziwy rekord.
To nie jest pamiętnik, zbiór przypadkowych, chwilowych myśli, uczuć. Opis zdarzenia, wyrywki z rzeczywistości, które i tak nie łączą się w jedną , spójną całość. Po prostu słowa, które chciałoby się zachować lub po prostu w danym momencie zapisać, a które później chce się wyrzucić, tylko nie wiadomo po co, niech sobie będą.
I mnóstwo wirtualnych istnień, które niejednokrotnie okazują się niezwykłe.
Rzewnie wszystko wychodzi, ale kurczę sama nie wierzę, że stuknął mi dziś roczek.
Stuknąłby gdzieś w styczniu, ale mi bloga usunęło w związku z ówczesnymi kombinacjami i usuwaniem notek.
I w tym momencie nie wykażę się żadną oryginalnością, prędzej wazeliniarstwem, ale cóż nic nie poradzę.
Wielkie dzięki:
Cieszę się tak po prostu
I zakwitły wiśnie już, gdzieniegdzie
Tych lat nie odda nikt,
gdy swoją drogą ja chodziłam - swoją drogą ty,
gdy słowa tłumił żal, gdy oczy z ciemniał gniew,
gdy drażnił muzyki dźwięk i nocnych ptaków śpiew.
Tych lat straconych lat już nam nie odda nikt,
nikt nam nie odda pięknych nocy ani dni.
Tych zmierzchów pełnych barw i tych wiosennych burz,
gdy wiatr zgina drzewa, gdy wiruje złoty, kurz najcichszych kilku chwil
nim ptaki zbudzi świt i gwiazd, które spadły w dół, nie odda nam już nikt.
Tych lat nie odda nikt,
nie powracajmy już do tamtych nocy ani dni,
wyrzućmy z serca żal, usuńmy nagły gniew,
witajmy muzyki dźwięk i nocnych patów śpiew.
Tych lat idących lat już nam nie weźmie nikt,
nikt nie odbierze pięknych nocy ani dni,
tych zmierzchów pełnych barw i tych wiosennych burz,
gdy wiatr zginie drzewa, gdy wiruje złoty kurz najcichszych kilku chwil,
nim ptaki zbudzi świt i gwiazd, które lecą w dół,
nie weźmie nam już nikt nie weźmie nam już nikt.
Tak mnie rzewnie dzisiaj wzięło na panią Santor, w telewizji zasłyszane, a i przestało być stare, bo tekst ma, miało w sam raz.
I jeszcze pan Sinatra brzmi mi w uszach, a szczególnie "Singing in the Rain" , które zbeszcześcili reklamą groszku w puszce. A dlaczego pan S. , to ktoś będzie wiedział.
słońca już nie było
zaszło jakąś chwilę temu
zostawiło jeszcze gdzieniegdzie zabłąkane promienie
te również zniknęły po chwili
na wodzie został tylko blask latarni z sąsiedniego brzegu
rzeka miała wartki nurt
jej poziom się podniósł
powietrze miało charakterystyczny zapach
przez te wypalone na wale trawy
pod mostem kolejowym
utworzył się zator, mały spad
woda szumiała
bardzo znajomo
jak wtedy, kiedy przepływa barka
potem pojawiła się jedna, druga, mała i niewyraźna
nie wiem, która była pierwsza
chwilę później następne
potem zawsze nadchodzi moment
kiedy trzeba powiedzieć:
'już ich nie policzę'
..i dróżka
znalazłam kamień
i idealizację wspomnień
- co z tego