du dud du du du du dud dudu ..

Tych lat nie odda nikt,
gdy swoją drogą ja chodziłam - swoją drogą ty,
gdy słowa tłumił żal, gdy oczy z ciemniał gniew,
gdy drażnił muzyki dźwięk i nocnych ptaków śpiew.
Tych lat straconych lat już nam nie odda nikt,
nikt nam nie odda pięknych nocy ani dni.
Tych zmierzchów pełnych barw i tych wiosennych burz,
gdy wiatr zgina drzewa, gdy wiruje złoty, kurz najcichszych kilku chwil
nim ptaki zbudzi świt i gwiazd, które spadły w dół, nie odda nam już nikt.

Tych lat nie odda nikt,
nie powracajmy już do tamtych nocy ani dni,
wyrzućmy z serca żal, usuńmy nagły gniew,
witajmy muzyki dźwięk i nocnych patów śpiew.
Tych lat idących lat już nam nie weźmie nikt,
nikt nie odbierze pięknych nocy ani dni,
tych zmierzchów pełnych barw i tych wiosennych burz,
gdy wiatr zginie drzewa, gdy wiruje złoty kurz najcichszych kilku chwil,
nim ptaki zbudzi świt i gwiazd, które lecą w dół,
nie weźmie nam już nikt nie weźmie nam już nikt.

Tak mnie rzewnie dzisiaj wzięło na panią Santor, w telewizji zasłyszane, a i przestało być stare, bo tekst ma, miało w sam raz.
I jeszcze pan Sinatra brzmi mi w uszach, a szczególnie "Singing in the Rain" , które zbeszcześcili reklamą groszku w puszce. A dlaczego pan S. , to ktoś będzie wiedział.