Komentarze: 17
„ Obserwatorów można spotkać jedynie na przedmieściu. Życie przedmieścia zawsze było i jest bardziej zagęszczone; na przedmieściu w każdą sobotę, kiedy jest pogoda, ludzie wynoszą krzesła przed odmy; odwracają je tyłem i usiadłszy okrakiem, obserwują życie. Upór obserwatorów nosi czasem znamiona genialnego obłędu : czasem siedzą w ten sposób całe życie i nie widzą nic prócz twarzy obserwatora z przeciwka. Potem umierają z głębokim żalem do świata, z przekonaniem o jego szarzyźnie i nudzie, gdyż rzadko kiedy przyjdzie im na myśl, że można podnieść się i pójść na sąsiednią ulicę. Obserwatorzy życia na starość stają się niespokojni. Miotają się, patrzą na zegarki; jest to jeden ze śmiesznych nawyków starszych ludzi – pragną ratować czas. W pewnym okresie chciwość życia i wrażeń staje się u nich silniejsza niż u dwudziestolatków. Dużo gadają, dużo myślą: uczucia ich są dzikie i tępe zarazem. Potem gasną szybko i spokojnie. Umierając wmawiają wszystkim, że żyli szeroko. Impotenci chwalą się sukcesami u kobiet, tchórze – bohaterstwem; kretyni – mądrością życia.
Marek Hłasko
„ Pierwszy krok w chmurach „
Ostatnio ubóstwiam Hłaskę, znalezionego w zniszczonym wydaniu jednej z którejś części jego opowiadań. Jest inny, oryginalny i czyta się dobrze, a przecież pisał prawie 50 lat temu.
A u mnie wszystko dobrze, czasem bardzo.
Spotykam ludzi.
Nawiązuję, utrzymuję lub zacieśniam jeszcze bardziej kontakty i przyjaźnie, przynajmniej się staram.
Żyję sobie całkiem ostatnio przyjemną ezgystencją.
No i tak powinno być.
Może ciasto jakieś zrobię.